2 Vaders Met Bagage: Avonturen in Familievakanties met een Homoseksuele Twist

Het was 2 uur ‘s nachts in Parijs, en de 7-jarige Ava Bailey-Klugh was klaarwakker. Jetlag is moeilijk, vooral als je te jong bent om te begrijpen waarom een heel land slaapt terwijl je biologische klok zegt dat het tijd is om te spelen.

En het is ook moeilijk als je de ouder bent van die opgewekte 7-jarige. Ava’s uitgeputte vader Jon Bailey zat met haar op in het hotel terwijl de rest van de familie sliep. Vader en dochter brachten samen tijd door tot net voor 5 uur ‘s ochtends, toen Bailey zijn vroege vogel naar de bakkerij aan de overkant begeleidde op zoek naar de eerste lading pain au chocolat van de dag.

Het zijn deze één-op-één momenten die Bailey en zijn echtgenoot, Triton Klugh, ertoe brachten de gevaren van het reizen naar het buitenland met kinderen te trotseren sinds hun dochters — Ava en Sophia, nu 15 en 17 — jong waren.

“Wanneer je lange afstanden reist met je kinderen, is er veel geconcentreerde tijd,” zegt Klugh. “Je zit in een vliegtuig met hen, wacht in rijen met hen, en je hebt niets anders te doen dan te praten en te interageren. Het is echt verbindend om je kind beter te leren kennen en samen nieuwe dingen te ervaren. Ik heb gemerkt dat dit echt waardevol is — je krijgt hier niet veel van tijdens het dagelijkse leven wanneer je zo afgeleid bent door alles.”

Dit gezin van vier, gevestigd in San Diego, heeft samen de wereld gezien van Istanbul tot Puerto Vallarta tot Londen. Hun kinderen blootstellen aan geschiedenis en cultuur — met veel avontuur en strandluxe erbij — is een belangrijk onderdeel geweest van hun ouderschap. “We wilden bij hen zijn en hen niet thuis laten om al deze dingen zonder hen te doen,” zegt Bailey. “Per slot van rekening hebben we heel hard gewerkt om een gezin te worden.”

De afgelopen drie jaar hebben Bailey en Klugh hun avonturen gedocumenteerd op een reisblog, 2 Dads With Baggage. Met de hulp van een Virtual Private Server (VPS) van DreamHost, hebben ze een betrouwbare thuisbasis gevonden voor hun site, waar ze verhalen delen samen met reistips en trucs — met een focus op het uitstippelen van de koers voor andere LGBTQ+ gezinnen.

Een Gezin Starten

Voor Klugh was een gezinsleven altijd het plan. Hij hield ervan om op te groeien met zijn broers en zussen, dus een toekomst met kinderen voelde gewoon goed. “Ik wilde een gezin, maar als homoseksueel was ik er niet helemaal zeker van hoe ik dat zou bereiken,” zegt Klugh. “Ik dacht dat ik het zelf zou doen als ik financieel onafhankelijk was, als ik geen partner had.”

Op hun tweede afspraakje, terwijl hij met Bailey op een strand in Coronado zat, bracht Klugh terloops een onderwerp ter sprake waar de meesten vroeg in een relatie voor terugdeinzen: kinderen.

“Het maakte me niet bang,” herinnert Bailey zich. “Maar het was niet iets waarvan ik ooit dacht dat ik het zou doen. Hij bracht het nog vele malen ter sprake, maar hij drong niet aan; hij liet me aan het idee wennen.”

Toen ze beiden klaar waren om ouders te worden, begonnen ze met het proces van open adoptie en werd hen verteld dat ze als homostel een wachttijd van 12 tot 18 maanden konden verwachten.

Maar slechts twee maanden later waren ze geschokt toen ze een telefoontje kregen over een geïnteresseerde biologische moeder, en twee maanden daarna haalden ze hun nieuwe baby meisje op uit het ziekenhuis. Kort na Sophia’s eerste verjaardag spraken ze over het vinden van een broertje of zusje voor haar — en omdat het zo snel toevoegen van Sophia aan het gezin een toevalstreffer was, begonnen ze vroeg. Deze keer duurde het slechts vijf maanden. Twee kinderen zo dicht op elkaar was zeker een verrassing, maar wel een leuke.

“Ik denk dat elke ouder je zou vertellen dat het hebben van twee in luiers en twee in een kinderwagen meer dan dubbel zoveel werk is,” zegt Bailey. “Het maakt je scheel van het proberen tegelijkertijd op ze te letten, maar het was superleuk.”

Leven Met Twee Vaders

Vandaag worden geschat dat tussen de  2 miljoen en 3,7 miljoen kinderen een LGBTQ+ ouder hebben, waarvan 200.000 door een homokoppel worden opgevoed.

Maar toen Sophia en Ava klein waren, was het een nieuwigheid om twee vaders te zien die baby’s opvoedden. “We kregen vaak opmerkingen: ‘Oh leuk, jullie geven mama even pauze,’ alsof we aan het babysitten waren of zoiets,” zegt Bailey. “Of vrouwen zouden zeggen, lief bedoeld, ‘Heb je hulp nodig met dat?’ met de aanname dat een man niet zou weten hoe hij een luier moet verwisselen of een baby een flesje moet geven.”

In plaats van beledigd te raken, gaven Bailey en Klugh deze mensen het voordeel van de twijfel. De meeste mensen, zo redeneerden zij, bedoelen het niet ongevoelig te zijn — ze begrijpen het gewoon niet. “We kiezen ervoor om het als een leermoment te zien,” zegt Bailey.

Bailey en Klugh hebben de meiden nooit ontweken om te vertellen hoe hun unieke gezin tot stand kwam, maar al snel waren Sophia en Ava oud genoeg om de indringende vragen van vreemden te begrijpen — en om geplaagd te worden door andere kinderen.

Toen de meisjes ongeveer 8 en 10 jaar oud waren, “hadden beiden het moeilijk op school met kinderen die niet begrepen dat gezinnen anders kunnen zijn dan het traditionele,” zegt Bailey. “Het liet hen anders voelen.”

Gerelateerd: Hoe Ontwerp Je Een LGBTQ+-Inclusieve Website

Een Hartelijke Brief

Op een dag had Sophia er genoeg van. Ze wendde zich tot de hoogste autoriteit die ze kon bedenken — de President van de Verenigde Staten.

Klugh en Bailey zaten aan hun eettafel toen Sophia hen een brief liet zien die ze aan President Obama had geschreven. “Ze las ons deze echt mooie, oprechte brief voor over hoe kinderen haar hadden gepest omdat ze twee vaders had, en dat het haar hart pijn deed, en hoe ze blij was dat hij voorstander was van het homohuwelijk,” zegt Bailey. De brief wenste Obama succes met zijn herverkiezing, vroeg hem hoe hij de pesterijen zou aanpakken, en eindigde met een empathisch verzoek: “Reageer alstublieft!”

In tranen nam Bailey een foto van de brief geschreven in Sophia’s handschrift van 10 jaar oud en plaatste deze op Facebook. Het ging binnen een paar uur viraal. “Het was als een vloedgolf,” herinnert Bailey zich. “We kregen meteen telefoontjes van [de] pers die interviews wilden doen. Het was gek!” Om de privacy van de familie te beschermen, zeiden ze nee tegen elk interviewverzoek — hoewel een verslaggever wel een adres doorgaf waar Sophia’s brief direct naar president Obama gestuurd kon worden.

Ze stuurden het, en al snel werd er “een aangetekende brief waarvoor ik moest tekenen aan de voordeur bezorgd,” zegt Bailey. “Het was een persoonlijke reactie van president Obama; prachtig dat hij de tijd nam om dat te doen.” Ook die brief werd viraal, en voedde de aandacht die al op de familie gericht was. De aandacht was overweldigend maar ook “bevestigend en geweldig,” zegt Bailey.

Nadat de rust was teruggekeerd, stemden ze ermee in om te verschijnen op The Katie Couric show om steun te betuigen voor de rechtszaak van het Hooggerechtshof die het uiteindelijk legaal maakte voor Bailey en Klugh om te trouwen. Dat tv-optreden werd gevolgd door een uitnodiging om de jaarlijkse Paaseirol van het Witte Huis bij te wonen.

“We gingen ongeveer een week naar Washington, D.C. als gasten van het Witte Huis; het was geweldig omdat de meisjes begonnen te begrijpen wat dit allemaal betekende,” zegt Bailey. “We gingen naar het gebouw van het Hooggerechtshof en stonden op de trappen, en ik kon aan Sophia vertellen dat haar brief op de vloer werd gelezen en dat het hun beslissing beïnvloedde. Het maakte het helemaal rond voor haar om te zien hoe dit belangrijk was; dat deze 10-jarige iets schreef dat echt belangrijk werd.”

Digitaal Mentorschap

Voordat ze onbedoeld een voorbeeldgezin werden voor hetzelfde-geslacht ouderschap, waren de Bailey-Klughs al echte wereldreizigers. Hun eerste grote internationale vlucht samen was naar de Europese klassiekers — Londen en Parijs — toen Ava 4 en Sophia 6 jaar oud waren.

“Het waren zeer onverschrokken kleine reizigers,” zegt Bailey. “We hebben het allemaal in één stuk gehaald, en ze namen alles in hun pas.” Het kwam allemaal samen voor Bailey toen het gezin bovenop de Eiffeltoren stond, sneeuwvlokken vingend — een zeldzaam gezicht in Parijs — met hun tongen. “Het was mooi en surreëel,” herinnert hij zich. “Daarna hadden we een sneeuwballengevecht voor de Notre Dame.”

Ze bleven reizen, waarbij ze familie-favoriete bestemmingen in Hawaï, Mexico, Italië en Costa Rica bezochten. Bailey en Klugh kregen al snel vragen van vrienden, zowel homoseksueel als heteroseksueel, over hoe te reizen met kinderen en ideeën voor gezinsvriendelijke activiteiten op verschillende bestemmingen. Bailey, die al was begonnen met bloggen over hun ervaring met de virale brief van Sophia, begon geleidelijk meer te schrijven over hun familie-reizen. Bailey en Klugh gebruikten hun blog al snel als een platform om andere families aan te moedigen om te reizen, vooral diegenen die er iets anders uitzagen dan het traditionele.

“Er is veel interesse in gezinnen zoals die van ons om plekken te vinden waar we welkom zijn over de hele wereld,” zegt Bailey. “LGBT gezinsreiservaringen spraken echt tot de verbeelding van mensen. Er zijn veel gezinnen met kinderen jonger dan die van ons die niet helemaal weten hoe ze alles moeten aanpakken, dus delen we ook verhalen over het opvoeden van onze kinderen. Het is een soort digitale mentorschap geweest.”

De blog kreeg snel tractie, bouwde een brede lezersgroep op en trok sponsors aan. “Merken herkenden dat we een stem en een verbinding hebben met een publiek waarmee zij willen spreken.” Deze geïnteresseerde merken openden de deur naar nog meer gezinsreizen, inclusief een reis in 2017 naar de Grand Canyon in een Kia Sorento — omdat, zoals Bailey het stelde, “Homo’s reizen niet met een camper.”

De blog is ook een geweldige creatieve uitlaatklep buiten hun dagelijkse werk geweest. Bailey werkt in de public relations en Klugh in grafisch ontwerp — specifiek in de industrie voor Halloweenkostuums (ja, de meisjes waren altijd goed voorzien van prinsessenkostuums). Dus Bailey schrijft de berichten en plant de inhoud, terwijl Klugh verantwoordelijk is voor de visuele aspecten: ontwerp, foto’s en video. “Onze blog is zeer visueel,” zegt Bailey. “Wij zijn erg visuele mensen en de verhalen die we te vertellen hebben, vereisen veel foto’s en video dus de website is met dat in gedachten ontworpen.”

Ze gebruiken DreamHost al vanaf het begin voor hun hosting, nu met VPS Hosting om het webverkeer aan te kunnen. “Ik denk dat het de meest betrouwbare bron was; het werd me sterk aanbevolen door mijn meest vertrouwde adviseurs,” zegt Bailey. “Het gebeurt soort van achter de schermen, wat fijn is omdat ik me er geen zorgen over hoef te maken.”

De laatste tijd experimenteert hij met de WordPress plugin Mapify om een visueel archief van hun foto’s en avonturen te creëren. “We zijn bezig met het uitrusten van een wereldkaart met alle plaatsen die we hebben bezocht, dus als mensen meer willen weten over een bestemming, kunnen ze gewoon op de kaart klikken om foto’s en blogposts te zien.”

Reizen Als Homoseksueel

Ondanks het succes van hun website, is reizen als een niet-traditioneel gezin niet altijd makkelijk geweest. Toen Sophia ongeveer een jaar oud was, namen haar vaders haar mee naar Cabo San Lucas, in de dagen voordat paspoorten nodig waren om Mexico binnen te komen. Na een geweldige reis, maakten de drie zich klaar voor de terugvlucht en wachtten op het opstijgen. En wachtten. En wachtten.

Plotseling kwamen gewapende agenten van de Mexicaanse federale politie het vliegtuig binnen en haalden hen uit de vlucht. Ze vonden hun bagage verspreid over het asfalt en werden naar een verhoorkamer geleid. Zowel Sophia als Ava zijn Latina; “Ze dachten dat we probeerden een kind uit Mexico te smokkelen,” zegt Bailey. “Het was eng en beledigend.” Gelukkig hadden ze het papierwerk om te bewijzen dat zij de ouders van Sophia waren.

De nummer 1 tip van de familie voor LGBTQ+ families die naar het buitenland reizen? Neem je papieren mee.

“Ik heb van andere families gehoord dat er problemen waren waarbij mensen niet begrepen dat twee mannen of twee vrouwen de ouders van kinderen kunnen zijn,” zegt Bailey. “Maar ik denk niet dat een ervaring zoals de onze vandaag de dag zou gebeuren — dat was 16 jaar geleden, en Mexico heeft grote stappen gemaakt; de wereld heeft grote stappen gemaakt.” Je weet echter nooit, voegt hij toe, of je een steward, douanebeambte of piloot tegenkomt die het niet begrijpt.

“Ik wou dat het niet zo was, maar het is nog steeds zo; sommige mensen voelen zich niet op hun gemak bij families zoals de onze,” zegt Bailey. “En we hebben tijdens al onze reizen nog nooit meegemaakt dat iemand iets tegen ons zei of iets deed dat gewelddadig of beledigend was, maar we kunnen zien dat mensen het niet goedkeuren aan de blik op hun gezicht of de manier waarop ze met ons omgaan.”

Hij raadt ook aan dat ouders van hetzelfde geslacht onderzoek doen voordat ze een bestemming kiezen voor gezinsreizen — over het algemeen vermijden ze landen in het Midden-Oosten, waar homoseksualiteit vaak illegaal is — en zoeken naar een liberalere buurt om te verblijven.

“Dingen gaan vooruit over de hele wereld,” zegt Bailey. Hij voelt zich alsof ze pioniers zijn geweest, door de zichtbaarheid van niet-traditionele gezinnen te vergroten. “Ik voel me goed er deel van uit te maken, gewoon zichtbaar zijn en mensen laten zien dat we net als iedereen zijn, gewoon hier kinderen opvoeden, ons ding doen.”

Wereldreizigers Opvoeden

Klugh en Bailey bereiden zich voor om hun tienerdochters de wereld in te sturen als ze de komende jaren van de middelbare school afstuderen. Ze geloven dat reizen hen als gezin dichter bij elkaar heeft gebracht en hun kinderen aan verschillende levenswijzen heeft blootgesteld.

“De wereld is een enorme plaats, en er zijn veel verschillende soorten mensen in allerlei vormen, maten, culturen en talen,” zegt Bailey. “Wat hier in San Diego of Californië of de Verenigde Staten gebeurt, is slechts een deel van het grotere geheel. We wilden onze dochters heel graag opvoeden als wereldburgers.”

Het bieden van de kans om reizen te plannen, zich te verplaatsen in buitenlandse landen (beide meisjes zijn tweetalig en helpen graag hun vaders met navigeren in Mexico) en de logistiek van reizen te ervaren, heeft Bailey en Klugh geholpen een paar zelfverzekerde, goed aangepaste kinderen groot te brengen.

“Reizen geeft hen een gevoel van empowerment,” zegt Klugh. “Ik wil dat ze vertrouwd raken met reizen, om te weten dat ze het kunnen doen, en er niet bang voor zijn. Laatst sprak Sophia over dat ze ergens alleen naartoe wilde vliegen, en ze was zelfverzekerd over reizen en niet bang om naar nieuwe plaatsen te gaan. Het heeft die reislust in hen geïnspireerd.”